Temmuz 04, 2006

Dört

Bazen, kafamın yeterince dolu olmadığı ve yine uyuyamadığım zamanlarda, odaya giren gün ışığı o kadar cezbedici oluyor ki kendimi fotoğrafı çekilebilecek en şahane insan sanıyorum, fotoğraflarımı çekiyorum ama hiçbiri şahane olmuyor. Ben de fotoğraf çekmeyi bırakıp kafamı biraz daha geriye kaldırıp/yaslayıp binalar arasından görebildiğim sonsuz mavi ve çocukluğumdan beri pamuk olduğuna inandığım bulut kümelerine bakıyorum; huzur bulabilmek için.

Bazen huzur, sonsuz mavide ya da pamuktan bulutlarda oluyor ama gel gör ki bulunduğum duvar yığınlarında pencere dahi olmuyor. Böyle zamanlarda huzuru aramayı bırakıp uyumayı deniyorum, onu bile beceremiyorum.

I