Kasım 16, 2008

Her gece kendime sarılarak uyumak, kimsenin yüzünün bana dönmemesiyle yüzleşmek ve bu gerçeğe artık alışmak...
Bir yerlerimden kırılıp duruyorum da oraları tekrar neyle, nasıl yapıştıracağım, bıraktığım yerden hayata nasıl devam edeceğim bilmiyorum...
Aslında hiç var olmadım, bu yüzden yok olmayacağım...
O halde neden bu kadar bulanık ve nereye gizlendi tam da şu anda ihtiyacım olan aydınlık?

Lütfen...

Kasım 14, 2008

Ben küçükken dünya bu kadar büyük değildi.

Ya ben küçülüyorum tekrar ya da her şey o kadar hızlı büyüyor ki karşı koyamıyorum, ufalıyorum. Bu şekilde devam ederse şayet tahtadan silinen tebeşir noktası gibi olacağım, tozum bile kalmayacak, korkuyorum.

Kasım 10, 2008

"akıllı düşman, aptal dosttan iyidir."