Hayat Güzeldir Diyordu

Hayatımdaki insanlardan yalnızca biriydi o. Masasında "Hayat Güzeldir" duruyordu. Israrla bana o kitabı okuduktan sonra hayatının güzelleşeceğine inandığını söylüyordu. Çok saftı ya da çok saftım. Hayatın güzel olmadığını bilecek yaştaydım. Neden kendimi hep siyaha mahkum bulduğumu bilmiyordum. Beyaz benim için sayfaların rengiydi sadece. Biraz da buluttu. Umutlarımı yitirmiştim ve ümidin kötülüklerin en büyüğü olduğunu öğrenmiştim. Hayata onun kadar pozitif bakmıyorum belki de bakamıyordum. Siyah günler geçirirken ben, beyaz hayatına başlamıştı çoktan. O hala beyaz günlerde ve ben gri arasına sıkışıp kaldım. Artık ne siyahım ne de beyaz olabilmeyi beceriyorum. Yine de gamzelerinin güzelliğiyle hayat güzeldir diyen kadına karşı ılımlı yaklaşamıyorum. Belki de her şeyi önyargılarım yüzünden kaybediyorum. Dipsiz bir kuyu gibi görüyorum. Bu bulanlıklık canımı sıkmaya başladı. Hayat güzelse eğer adil davranmasını diliyorum. Biraz beyaz benim de hakkım sanırım en azından öyle olmalı...