hayatımın en huzursuz uykusunu uyurken dışarısı da yıkılmak üzereydi. öyle çok gürledi ki gökyüzü, birilerini çok kızdırmış olduğumu düşündüm. çocukken de inanmazdım tanrı'nın flaşla fotoğraf çektiğine ama birilerini kızdırmış olabileceğim fikrini hiç sorgulamadım, tereddüt etmeden aldım, zihnimin en tozlanmayan köşesine bir güzel kazıdım. bu yüzden her gök gürlediğinde kime ne yaptım acaba diye düşünürüm ben.
düşünmek demişken, son zamanlarda o kadar çok düşünüyorum ki uyumuyorum bayılıyorum adeta yatakta. ama bundan şimdilik bahsetmeyeceğim.

dudaklarım kanıyor ısırmaktan, öpsene?