Yüzünde sessiz bir gülümseme var her zamanki gibi; parmaklarına ismimi yazıp beni aramadın sen hiç. Dolaşsaydın görürdün belki oysa sana söylemiştim "o sokağın başında" demiştim. Aklından hızlıca çıkıyor zamanlarıyla beraber cümleler. Unuttun herhalde...
-Pardon, 129T sırası bu mu?
Kelimeler kesiyor aramızda ne var ne yoksa. Masalar, sandalyeler, tabaklar hepsi ve her şey havaya uçuyor seninleyken. Adımlar ne geleceğe ne geçmişe; bugüne sayıyor. Zaten böyle çıkacaktı tadı "bugün" beraber olacaktık aslında. Yaşamamak senin tercihin, seni öldüren ben değilim.
-Ne güzel uyuyor, maşallah.
Seninle beraber isim koymak istemiştim yanıp sönen ışıklara. Bir ışık gibi yanıp sönmüyordun o sıra. Sigaranın külünde yetişiyor yeni yeni çiçekler. Görmelisin, hepsi rengarenkler...
-Sadece Beşiktaş'tan gidebiliriz.
Sevdiklerinin hayatta olması neyi değiştiriyor? En son ne zaman birine "seni seviyorum" dedin ve hemen ardından bir başkasıyla seviştin? Kendi kanını kurutuyorsun dudaklarında canın acıyor, hissediyorum. Bıraksaydın dokunabilirdim gökkuşağındaki tüm renklere; bırakmadın, bıraktım.
-Cihangir Camisi'nin manzarası çok güzel gördün mü hiç?
Ve o adam daha ayağa kalkarken düşmekten korkuyor, yardım eli uzatan kıza gözleriyle ".rospu" diyor. Kimsenin hakkı yok böyle karışmaya ve karıştırmaya. Bilemezdim böyle olacağını. Gözlerini öpmeye gelmiştim, sözlerimi yutup gittim. İçtiğim son sigaraya adını yazdım ve seni -çocuk gibi- dumana hapsettim. Son kez zehirledin beni. Ciğerlerimden üfledim adını. Zaten bu hayatta sana en çok perdeyi kapatıp akreplere hayat vermek yakıştı.
-Yok, sadece biraz uykusuzum.
Biraz uyu şimdi rüyalarında. Kuma şekiller çiz kalbinin kırık ucuyla. Nefesimi alıyor İstanbul, hayatımı veriyor karşılığında. Bu sabah karşısından geçip giderken fısıldadım Kız Kulesi'ne: "Kule, masal bitti."
...
Sensiz de mümkün olan mutluluğun tadına varabiliyorsam eğer bu benim gücümü değil benden alabileceğin her şeyi almış olduğunu gösterir. Bazen işe yaramaz sanılan "bir" bile sonsuza eşittir.
