hayatta bazı anlar olur asla dönülmek istenmeyen, içinde sonsuza kadar yaşanılmak istenenlerin aksine.
bazı kişiler olur bir de yüzünü bir daha asla görmek istemediğiniz, sonsuza kadar ayna misali bakmak istediklerinizin tersine.

sadece birkaç hafta sonra, birkaç bilet sonra, yine özlediğim her şeyin hayatımın ortasına yerleşecek olması ne kadar güzel diye sorarsanız şayet, ne ben cevap verebilirim ne de siz anlayabilirsiniz.
ben size muzu ne kadar sevdiğimi anlattıkça, siz elmayı neden sevmediğime takılırsanız bu iş cidden olmaz.
şimdi ortak noktada buluştuysak, bütün planları yapıp karnımızı da doyurduysak, evden çıkmadan önce dişlerimizi fırçalamaya gidiyoruz biz. geceleri de üşüyen dilimize kazak giydiriyormuşuz zaten. öyle bir sevgi hali ki neresinden tutsam daha da büyüdüğünü/büyüdüğümü hissediyorum.
oluyor mu öyle?