"sanki beynimin içinde birisi var ve sürekli çift tıklıyor puşt.

allah kahretsin."

dimdik durman gereken bir an bu. biraz sonra pasta gelecek. herkes seni çok özledi. gözünün, gözbebeğinin içine bakıyorlar. tam karşında oturuyor en önemli olanı.
-ortalıkta gereksiz bir aydınlık, biri ışıkları kısabilir mi-

"sana kötü bir haberim var" diyeceksin, ben dişlerimi sıkacağım.
hemen aklıma o gelecek sonra. onu tekrar arayacağım. sesi sinirden ağlamaklı. bir de az önce yediği azar gücüne gitmiş olsa gerek. bu sefer ben utanacağım. ne diyeceğimi bilemeyeceğim. ellerini nereye koyacağını bilemeyen delikanlının heyecanı gibi, kelimelerimi nereye koyacağımı bilemeyen 25 yaşında bir adam olacağım.
canın yansın istemediğimden.
canı yansın istemediğimden.
sonra belki biraz da kendimi düşüneceğim, canım yansın istemeyeceğim.

sağ yanım, sol yanım.
ayrı ayrı sızlayacak artık.

sen kötü haberi vereceksin,
ben allah kahretsin diyeceğim. (kahretmeyecek)



dün dünya kediler günüymüş bir de.

"... bir taç mısra gibi istifleyip ketebeledim.
içime astım, isteyen görür."


Ama onlar görmezler. Halbuki gözlerinin önündedir. Önündeyizdir. Henüz çıkmışızdır (...)'tan ve ağzımızda kekriyodur az önce karşılıklı oturduğumuz. Ellerim ıslanıyordur, ellerim soğuyordur. Nefesin nefesime karışırken köşedir, döneduruyoruzdur. Tam orada bir köpek var. Daha sonraları o köpeğin bir başka köpekle nasıl kavga ettiğini anlatacaksın. Ağızlarından kenetlenen köpeklerin, dişleri dudaklarına geçmiş, üzerine doğru koşmuştu, bırakma! diye bağırmıştın (bıraktı) sonrası sen bir adım kenara çekilmiştin, biraz göğüs göğüse çarpışmışlardı, en çok ağızdan ağıza yaptıkları savaştı, etkilenmiştin, oluk oluk kan akıyordu, yardım diye inliyordun, zavallı gözüküyordun uzaktan ama içinde bir hayvan can çekişiyordu, içindeki hayvan eline batan betondaki çakış taşlarına oluk oluk kanıyordu, içinde kanayan hayvan bütün anılarıyla ağız ağıza geçip önüne geleni dişliyordu. Bacağını saracaksın sonra, keyifleneceksin onun yaşadığı acılardan ancak, konumuz bu değil. Şimdi keyfimiz çakır ve sen varsın. Bi' de ben.
Uyuduğun yere ilk uzanışım, yanımdasın. Bir şeyler mırıldanıyoruz. Ellerimiz kıpır kıpırdanıyoruz. Parmak uçlarımda gezinen senin yüzün. Koklayıp öptüğün de benimki olsa gerek. Hay Allah! dercesine uykuya teslim oluyoruz. İşte, şimdi ben o uykuyu bulup çıkartsam bir yerlerden. Uyuduğum yere yaysam. Aynı uykuya girmeye çalışsam... Bunlar hep nafile. Ben neredeyim, sen nerede. Derin bir iç çekiş sonrası gelen, neyse.

Seni en çok ellerimle özledim.
Gözlerimle daha sonra.
Bu yüzden olabilir, ellerimle ne yapacağımı bilemeyişim,
gözlerimse, bahsi dahi edilmeyecek kadar körleştirdiğim.

Sen yoksun, ben üzgünüm.
Söyleyeceklerim bu kadar.




*ve sen bunları hiçbir zaman bilmeyeceksin. ama nisan.

artık güneşlerimiz var bizim. bugün burada çıkan güneşten ufak bir parça yolladım sana. göğüne gelip ışıldasın, beni ısıttığı gibi seni de sarsın, sarmalasın istedim. keyfini kaçırmasın diye hiçbir şey, yüzün düşmesin diye, yüzümü yıkadım, dudaklarımı uçlarından tutup yukarı kaldırdım. hep bahsettiğin ufacık ağzım, ufacık burnumla burada olsam da, seni düşünerken daha da aptallaşan bir yarımdım. tam olamamak, senin ya da benim elimizde değil. hayat böyle istedi. biz üzerimize düşeni yaptık. ancak nisan diyorum sana. sonra kıkır kıkır gülüyoruz karşılıklı. sen daha çocuk olduğundan, ben daha da çocuk oluyorum seninleyken.

sesini ilmek ilmek doladım boynuma, ellerime, kalbime.
geriye bir şey kalmadığında, bari sesin uzağa gitmesin, gidemesin diye.