"Hayatımın en mutlu anıymış, bilmiyordum" yazıyor kitabın arka kapağında. Hayatımın en mutlu anlarını yaşıyorum ve bunu biliyorum. Yanımdaki kitapla aramızdaki tek fark bu sanırım.

minik ve puci'yi aynı cümlede geçiriyorum:

minik ve puci çok mutlular, çok huzurlular ancak istanbul'da kalmak istediklerinden emin değiller. özellikle istiklal'de güpegündüz kalbinden bıçaklanarak öldürülen adam yüzünden puci çok huysuz. bir de minik'i evde bırakıp işe gitmek istemiyor. hep yan yana dursunlar istiyor. canım benim.

minik, puci ve istanbul'un aynı cümlede geçmesini istiyorum.
minik ve puci istanbul'da çok mutlular, gibi mesela.

İçimdeki korkuların tümünden 7 tane stephen king romanı çıkar, yine de "fairytale" tadında yaşıyorum.

"here i am, hopeful again
i can’t say when
i wasn’t this way

don’t need to worry about me
that’s what i say
it’s not what i mean
that’s what i say
it’s not what i mean"

Kelimeleri toparlayamıyorum.

Hangimiz korkmuyoruz ki...

"they share a heart and lots of love"

cümlesini okumam bugün başıma gelen en güzel olaydır.

Ç kişisi der ki: Daha 20 saniye var, uf çok sıkıcı!
P kişisi der ki: Ya sus, daha 10 gün var ona bakarsan...

onu alıp oraya koyunca, bunu alıp şuraya koyunca odada yer açılıyor. biz yaşarız ki. ayrıca evet yasemori çok tatlı gülümsüyor. konser olsa da minik adımlarla gitsek.

karaköy vapur iskelesinde hayatımla ilgili kararları almanın eşiğine gelip sonunda yaşımı -artık- yeterli bulup kararları aldım. şimdi bu aldıklarımı nereye koyacağımı biri bana söyleyebilir mi? teşekkürler, ben de aynen öyle düşünmüştüm.

sana anbean aşık olmak dünyanın tüm sevdiğim şarkılarını aynı anda dinlemek gibi...