Sabah başladığım okuma eylemini sonlandırmış bulunmaktayım.Çok sevdiğim bir kitabı bitirmiş gibi hissediyorum kendimi.Artık "acaba diğer sayfada ne yazıyor?" diye heyecanlanamıyorum.Çünkü bitti.Çünkü ben de depresyona girdim ama bana kimse çocukların patates baskısına benzer resimlerden oluşmuş kartlar göstermedi ve ben o resimlere bakıp hayalgücümü kullanarak yorumlarda bulunmadım.Kendimi sözlüye/yazılıya hazırlanmış öğrenci gibi hissettim."Buyrun istediğiniz yerden sorun hocam." rahatlığında oturuyorum artık sandalyemde.Yarın iki sınava birden girecek olan ben değilmişim gibi geçen saniyelere,dakikalara ve hatta saatlere aldırış etmiyorum.Konumumu değiştirmiyorum.Belim tutulmuş olabilir,çenem bir daha kapanmayacak olabilir -yazıların birçoğunu ağzım açık halde okudum-.Tüm yazılar bittikten sonra gerçekten mutlu hissettim kendimi.Uzun zamandır "yeni" birisini tanıma çabam olmamıştı.Tanışmaktı birçoğu,akışına bırakmaktı.Bu sefer edinebileceğim bilgilerle donandım ve çok mutluyum.Hatta mümkünse okulumu -bu şu- okuyup mesleğimi elime aldıktan sonra kendisiyle röportaj yapmak istiyorum.Hatta okulumu okuyamasam da yine aynı mesleği yapabilmek için kendimi parçalayacağım için röportaj yapabiliriz aslında.Kurduğum hayallere bir yenisini daha eklediği için kendisine teşekkür ediyorum.Bir an kendimi hayatımı kurtarmış birine teşekkür eder gibi hissettim.Demek ki böyleymiş bu işler.İnsan hiç beklemediği bir anda konuyla alakasız da olsa bir şeye sarılabiliyormuş."Hangi yazarları okumayı seviyorsunuz?" diyecekler günün birinde.Mutlaka mtlda'yı da ekleyeceğim saydığım sayılı kişilerin arasına.Budur.Teşekkürler.
not:Fotoğrafı izinsiz kullandığım için özür dilerim.
