Senden uzakta ve yalnızdım..
Uzağında olmam yetmiyormuş gibi bir de yalnızlığını bırakmıştın bana..
Bana koyan yalnızlık değildi sen yokken.
Senin yalnızlığına mahkum yaşamaktı asıl canımı yakan..
Her yeni güne sensiz olsam da seninle başlamaktı.
Sen yokken birçok şeyden vazgeçtim ben.
İnsanlarla konuşmaktan,sevmekten,rüyalardan,kendimden..
Bir tek beklemekten vazgeçmedim..Hep bekledim seni,sonbaharı beklediğim gibi..
Biliyordum bir gün geleceğini.Gelip beni seveceğini..
Ama bilemezdim sonbaharda geleceğini.
Sonbahar..Bana hep kaybettiklerimi getiren mevsim..
Sonbahar bana seni getiren mevsim..
Sonbahar sen..
Sonbahar ben..Sonbahar hayatımız,biz,ikimiz..
Kurumuş bir yaprağım ben sensiz..
Hayat senden gelip,akıyor bana.
Nefesim senin soluduğun hava,kanın damarlarımda..
Sen yokken kendim bile çok uzağımda..Hiçkimse yok yanımda.
Bir sen ol,bir ben ve bir de sonbahar..Zaten gerisi boş bu dünyada..
Şimdi geldin ve hayatımı geri verdin..İyi ki geldin..Çok özlemiştim.
///
N’olur yüzüme eskisi gibi bakar mısın?
Küllenmiş közlerimden bir ateş yakar mısın?
Dünya işte bu kadar küçük
Bak yine karşılaştık
Sanki her şey aynıOnca yıldan sonra
Öyle yalnızım ki ellerimden tutar mısın?
Benim için kilitli yüreğini açar mısın?
Raslantı mı desem?
Yoksa hiçbir şey mi demesem?
Sözler bazen bozar
Onca yıldan sonra
İşte gülümsedin yine
Düğümler çözülür
Sen istemesen bile
Küçük ışıklar çok uzaktan da görünür
O nasıl bir ‘ilk gün’dü hatırlar mısın?
Yitirdiklerimizi ara sıra arar mısın?
Raslantı mı desem?
Yoksa hiçbir şey mi demesem?
Sözler bazen bozar
Onca yıldan sonra
Yepyeni planlarım var, yapar mısın?
Sana çok özel bir şey sorsam kızar mısın?
Dünya işte bu kadar küçük
Bak yine karşılaştık
Sanki her şey aynı
Onca yıldan sonra
İşte gülümsedin yine
Düğümler çözülür
Sen istemesen bile
Küçük ışıklar çok uzaktan da görünür
Bülent Ortaçgil-Rastlantı Yalanı
