yutkunurken acıyor, hayatımda olanlar bu aralar çok batıyor.

yutkunamadıklarım, anlatamadıklarım, dokunamadıklarım ve uzaklaşamadıklarım...
oysa ben o kadar yorgunum ki bulduğum ilk huzurun koynunda yüz yıllık uykulara dalıyorum, uyanıp seni öpüyorum uyumadan ellerine dokunuyorum.
ilk defa kağıtların dili olsa da konuşsa diyorum, duyacaklarıma katlanamayacağımdan yüzünün olmadığı fotoğrafını elimden düşürmüyorum.
ellerimde bir kağıt, gerisi öyle işte...

unutmadan;
"you're a tragedy starting to happen"

bir gün hepsi bitecek ve biz daha aydınlık hatta belki de gülümseyen gözlerle bakmaya başlayacağız.
ama önce atlamamız gereken eşiklerden uykugetirenkoyunlar misali teker teker atlayıp hatta yer yer yalpalayıp çamura bulanıp tekrar tekrar tekrar kalkıp bitiş çizgisine ulaşmalıyız.